Przerost gruczołu krokowego jest problemem dotykającym większość mężczyzn po 45. roku życia, co stanowi następstwo postępującego procesu starzenia się organizmu i związanych z tym nieprawidłowości hormonalnych. Metoda REZUM stanowi jeden ze sposobów skutecznego przeciwdziałania powiększeniu stercza – na czym polega i kto może z niej skorzystać?

Łagodny przerost prostaty – objawy i następstwa

 

Wzrost masy gruczołu krokowego w dość krótkim czasie powoduje zauważalne i odczuwalne problemy. Powiększone rozmiar stercza skutkuje upośledzeniem prawidłowego funkcjonowania układu moczowego, co w większości przypadków prowadzi do pojawienia się bólu w trakcie oddawania moczu i osłabionego strumienia, utrzymującego się uczucia zalegania moczu w pęcherzu (wrażenie niepełnego opróżnienia), częstomoczu czy upośledzenia mikcji (np. problemy z rozpoczęciem). Problem przerostu prostaty dotyczy też sprawności seksualnej. Powiększony gruczoł krokowy powoduje:

• osłabienie erekcji
• zmniejszone libido
• ból podczas wytrysku
• obniżenie witalności organizmu

REZUM – zabieg niwelujący łagodny przerost stercza

 

Zabieg określany mianem REZUM jest małoinwazyjnym sposobem leczenia łagodnego przerostu gruczołu krokowego. Postępowanie nie ma charakteru chirurgicznego i w związku z tym nie wymaga hospitalizacji pacjenta. REZUM jest przeprowadzany endoskopowo przez cewkę moczową i pod miejscowym znieczuleniem – wówczas lekarz przy użyciu specjalnego cystoskopu wtłacza parę wodną. Wysoka temperatura pary powoduje denaturacje błony prostaty, co równocześnie powoduje zmniejszenie rozmiaru przerośniętego stercza. Wynikiem tego jest poprawa otwarcia cewki moczowej, co umożliwia przywrócenie prawidłowej mikcji. Po wykonanym zabiegu niezbędne jest zachowanie abstynencji seksualnej przez co najmniej 2 tygodnie.

Zalety zabiegu REZUM

 

• Cały zabieg trwa zaledwie 15 minut
• Krótki czas zacewnikowania po zabiegu
• Brak konieczności hospitalizacji – pacjent wraca do domu w dniu zabiegu
• Wysoka skuteczność poprawy urodynamikii w krótkim czasie po wykonanej interwencji
• Duże bezpieczeństwo dla pacjenta i krótkotrwała rekonwalescencja po zabiegu (przeważnie po około 3 tygodniach)
• Niski poziom ryzyka uszkodzenia zwieracza dróg moczowych oraz możliwość zachowania pełnej sprawności seksualnej
• Alternatywa dla farmakoterapii – brak niekorzystnych skutków ubocznych stosowania leków np. obniżonego ciśnienia tętniczego, cukrzycy czy wytrysku wstecznego

Wskazania i przeciwwskazania do zabiegu REZUM

 

Zabieg REZUM jest dedykowany przede wszystkim dla młodych osób z przerostem prostaty. Mało inwazyjny charakter interwencji sprawia, że młodzi mężczyźni nie muszą stosować intensywnie działających leków oraz mogą mieć pewność co do zachowania prawidłowej kondycji seksualnej i optymalnego wytrysku. Niemniej jednak zabieg REZUM może zostać wykonany także u pacjentów:

• starszych, u których doszło do zatrzymania moczu lub są zacewnikowani
• ze stwierdzonym gruczolakiem prostaty, którego objętość nie przekracza 80 ml
• z chorobami współtowarzyszącymi lub w ciężkim stanie np. po zawale, udarze, z cukrzycą czy nadciśnieniem

Pomimo wielu pozytywnych aspektów związanych z zabiegiem REZUM, procedura nie jest możliwa do zrealizowania u wszystkich mężczyzn. Przeciwwskazaniami do wykonania zabiegu przy użyciu pary wodnej są wcześniejsze operacje chirurgiczne, aktywne i nawracające zakażenia dróg moczowych oraz nieprawidłowe wyniki badań – PSA powyżej 2,5 ng/ml i/lub PVR (ocena zalegania moczu po mikcji) ponad 300 ml.

 

Bibliografia:

1. Cocci A., et al. „Role of Rezum in the treatment of benign prostate hyperplasia: A review of the literature.” Turkish Journal of Urologi 2021, 47(6): 452-460.
2. Garden EB., et al. „Rezum therapy for patients with large prostates (≥ 80 g): initial clinical experience and postoperative outcomes.” World Journal of Urology 2021, 39(8): 3041-3048.
3. Westwood J., et al. „Rezum: a new transurethral water vapour therapy for bengign prostatic hyperplasia.” Therapeutic advances in urology 2018, 10(11): 327-333.
4. Borówka A. „Łagodny rozrost stercza: etiologia, patofizjologia, leczenie farmakologiczne.” Nowa Klinika 2000, 7(5): 518–524.